'Gitzwarte ochtenden'

Je hebt ze, zo geloof ik, een stuk of drie/vier keer per jaar!
Ochtenden waar de wereld even lijkt stil te staan, waar je als een pluimpje wordt opgetild en meegesleurd wordt in een rollercoaster van emoties.
Acht uur, onderweg naar school, Miel op de achterbank luidkeels lachend omdat hij weer naar 'Niiiinaaaa' mag, de jingle van het nieuws galmt door de speakers van mijn wagen en niks doet vermoeden dat enkele seconden later de kleur 'gitzwart' aan mijn ochtendpallet mag toevoegen.
28 doden bij busongeluk in Zwitserland, waarvan 22 kinderen en 6 volwassenen!
Mijn vingers klemmen zich wat sterker rond het leder van het stuur en ik probeer de woorden te plaatsen! Het enige wat ik merk is dat woord 'kinderen' dat door mijn hoofd blijft kaatsen als een pinball in een flipperkast.
Een rilling loopt over mijn rug bij het aanhoren van de woorden 'ontzetting en waanzin'en stilletjes aan worden mijn oogleden wat vochtiger.
Twee over acht, ik kan het niet laten te denken aan de kinderen van mijn klas, blij dat ik dagelijks voor hen kan en mag zorgen! Al snel moeten die gedachten plaats maken voor het 'denken aan de onwetendheid van die ouders'.
Zo'n gevoel kan geen kleur kennen, zo'n gevoel moet 'gitzwart' overstijgen.
De vochtige oogleden worden langzamerhand kleine plasjes van medeleven met de nabestaanden en dankbaarheid om dat ventje dat op de achterbank niks vermoedend vrolijk verder lacht!
Mijn ochtend 'gitzwart' met een straaltje zon over mijn schouder!

Vijf voor halfnegen, 16 prachtige kinderen, allemaal even stil en deze keer niet als gevolg van een 'afspraak'.